Een paar dagen mooi weer en opeens zie ik dubbel zo veel mensen naar het werk fietsen. Ik vermoed toch dat ze op weg waren naar hun werk. Met glimmende fietsen die duidelijk voor het eerst sinds lang terug van stal waren gehaald. En iedereen zag er toch zo verdomd vrolijk uit. Iedereen behalve ik. Dat had natuurlijk veel met gisteren te maken. En daarenboven had ik een ochtend die, alles bij elkaar genomen, zonder problemen kut mocht worden genoemd. Ja, er waren nog enkele mensen die mijn post van gisteren niet hadden gelezen.
Ter hoogte van De Sterre had ik dan ook erg veel zin om gewoon verder te fietsen. Waar naar toe, ik weet het niet. Gewoon blijven fietsen. Hoe lang zou het duren voor ik aan de zee zou zijn? Een uur of drie? Het had me anders wel geweldig veel deugd gedaan. Maar neen. Ook van mijn wild plan om stipt op tijd te stoppen met werken om dan nog vlug een half uur aan de Blaarmeersen te gaan liggen, kwam weinig van in huis. Ik was even uit het oog verloren dat mijn commute mij al ruim twee jaar niet meer langs de Blaarmeersen voert. En W stipt om 18u in de Peerstraat zou gedropt worden. Doch niet getreurd, met mijn humeur ging het in de loop van de dag crescendo. Blijkbaar ben ik toch weersgevoeliger dan ik dacht.
En dan ga ik nu, beste vrienden, pitten. Ik weet het, voor mijn doeningen ongelooflijk vroeg. En nu maar hopen dat ik straks niet wordt achternagezeten door Bob de Bouwer, kleuterjuffen of kleine knaagdieren. Dan zal u mij morgen nog nooit zo welgezind meegemaakt hebben.
Technorati Tags: humeur, werk, fiets, pendelen, De Sterre, Gent, zee, het weer, Bob de Bouwer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten