23 februari 2010

Avontuur

Wij brachten het voorbije weekend door in Brussel. Nu ja, weekend. Toch bijna 24 uur. Want de jongens waren tijdens de krokusvakantie al genoeg uithuizig geweest.

Ja, Brussel. Die gevaarlijke stad. Waar niemand na zonsondergang nog durft buiten te komen. En avontuurlijk als we zijn, gingen we met de trein. Ook dat is tegenwoordig niet meer veilig. Schijtluizen als we zijn stapten we op in de middelste wagon.

Zowat het eerste wat we zagen toen we arriveerden waren friese ruiters, oproerpolitie te paard en laagvliegende politiehelikopters. Zie je wel! Later bleek dat we midden in de televisieopnames van "Het Goddelijke Monster" waren beland.

Een late lunch in Les Gens Que J'aime, naar de Bozar voor Frida Kahlo (morgen de biopic op Canvas), heerlijk gegeten in 't Spinnekopke en vooral veel gewandeld ('t was bitter koud, dus we moesten in beweging blijven). Zo veel dat we daarna, ondanks het straatlawaai (kasseien en een akoestisch slecht geïsoleerde zolderkamer = geen goede combinatie), toch heerlijk hebben geslapen.

Een cadeau van een weekend. Merci!

11 februari 2010

Blijf thuis

Dat was wel even schrikken woensdagochtend. "Blijf alsjeblief thuis!", smeekte de presentator van dienst op Radio 1. Was de snowmaggedon écht begonnen? Even overwoog ik om die raad op te volgen tot ik besefte dat ik als fietser geen excuus had. We deden er zelfs geen 5 minuten langer dan anders over.

Het gevolg van een paar centimeter sneeuw op het verkeerde moment: 1000 kilometer file. Total gridlock. Is dat de schuld van Hilde Crevits of van Frank Deboosere? Natuurlijk niet. We doen het onszelf aan. Dezelfde dag lazen we in De Standaard dat de Belgische werknemer gemiddeld 37 minuten onderweg is naar kantoor. Daarmee zijn we koploper in Europa. 40 procent (!) van de inwoners van de centrumsteden verlaat hun stad om te gaan werken.

Waarom zoeken we het allemaal zo ver? Is het daar zoveel beter in Brussel en Antwerpen? Natuurlijk niet. Al mijn hele carrière (haha) werk ik in een straal van 10 kilometer rond mijn voordeur. Neen, een onverdeeld succes is dat (nog) niet geworden. Maar ik breng onze jongens wel zelf naar school en ik ga ze ook terug ophalen. Elke dag. Op tijd. Weer of geen weer. Priceless.