30 april 2009

Boerderij

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: na een behoorlijk surrealistische namiddag zijn wij nu (mede-)eigenaar van een "authentieke" hoeve (de aanhalingstekens staan er niet voor niets) en een aanhorend stuk landbouwland.

Neem het van mij aan, openbare verkopen zijn niet goed voor de gezondheid. Onze eerste als "liefhebber" (en dus niet als toerist) en hopelijk meteen ook de laatste. In het Notarishuis in Gent zijn de openbare verkopen een redelijk steriele bedoening, daar in het parochiaal centrum van Drongen was het toch een evenement.

Niet dat ik er van genoten heb. A nam de honneurs waar en deed dat redelijk schitterend. Op het eind (na bijna anderhalf uur) zaten alle toeristen -en er waren heel veel mensen voor het rondje van de notaris gekomen- voor ons te supporteren. Daar koop je natuurlijk niets voor. Maar gelukkig hielden die andere gegadigden het voor bekeken net toen we -al voor de derde of vierde keer- besloten hadden om nog één finaal bod uit te brengen.

En zo weten we het komende anderhalf jaar ook wat gedaan.

Tags: ,

26 april 2009

Een week

Gek hoeveel er kan veranderen op amper een week tijd (acht dagen om precies te zijn). Alleen merk je het niet altijd op als je er met je neus bovenop zit.

Ons tuintje, nog een dorre bedoening toen we vertrokken, is tijdens onze afwezigheid ontploft. A heeft zich al kunnen uitleven met de snoeischaar en ik moet dringend het gras (de volle 20 vierkante meter) afrijden.

S spreekt nu met de (Gentse) r. "Kijk mama, grrrrote krrraan" was het eerste wat te horen kregen toen we de jongens vorige week zondag gingen ophalen in de Voorhavenlaan.

W kan zonder steunwieletjes fietsen. Opa heeft het hem geleerd. En dat ging blijkbaar erg makkelijk. En nu haalt hij, recht op de trappers en met één hand op het stuur, al halsbrekende toeren uit.

21 april 2009

Corsica (bis)

Corsica is écht een prachtig (ei)land (*). Het was nog mooier dan ik mij had voorgesteld. Toch zou ik er voor geen geld ter wereld (nu, ja) willen wonen. Te dunbevolkt (een kwart miljoen inwoners op een oppervlakte van 8680 vierkante kilometer) en te onpraktisch (toch als je niet in Bastia en Ajaccio woont en dan nog) naar mijn zin. Want hoe geweldig het ook is, het leven is meer dan bergwandelen alleen.

Dit gezegd, we hebben er van genoten. Het weer was maar zozo (een paar mooie dagen, voor de rest erg wisselvallig), maar daar hoor je ons niet over klagen. Voor de echt spectaculaire wandelingen was het nog te vroeg op het seizoen (vanaf 1400 meter lag er nog te veel sneeuw) maar dat wisten we vooraf. Ook al was het bed te klein (en helde het vooral vervelend af) we sliepen daar in Marignana zoals pakweg vier jaar geleden. Veel langer dan vandaag en dat wende snel.

Voor de GR20 was het te vroeg en te kort, toch hebben we veel gewandeld. Te voet en met de auto. Want over 15 km doe je op de Coriscaanse wegen een eeuwigheid. De ene haarspeldbocht na de andere. Langsheen duizelingwekkende ravijnen (hoogtevrees, moi?). En als je dan na een paar dagen het gaspedaal toch iets dieper durft in te duwen moet je toch nog op de rem gaan staan voor het loslopende vee. Want de geiten, varkens, koeien en paarden grazen in Corsica niet in de wei maar in de wegberm.

Naar het schijnt wordt Corsica tijdens de zomermaanden werkelijk overspoeld door (wandel)toeristen maar daar viel nu nog niks van te merken. Misschien wilden de locals nog even gerust gelaten worden en waren ze daarom zo knorrig tegen ons. Had ik al gezegd dat de Corsicanen erg nors, onvriendelijk en lomp zijn? Neen? Dat weet u dan ook weeral.

En toch gaan we graag nog eens terug. Ooit.

(*) Ook al zouden -gezien de graffiti langs en op de weg- veel van die norse en in kakiuniform uitgedoste Corsicanen het graag anders zien, Corsica behoort nog altijd tot Frankrijk.

Tags: ,

08 april 2009

Windpokken

S heeft de windpokken. Hij staat er vol van, het is geen gezicht. Het ergste leed lijkt intussen gelukkig wel geleden. We hebben er een vreselijke nacht opzitten maar toen ik vanavond thuis kwam zag hij er al heel wat beter uit. Naar de crèche mag hij nu even niet en dankzij de oppas van de CM moeten we niet beroep doen op de grootouders (want daar gaan de jongens volgende week al logeren).

We waren nog geen klein beetje opgelucht toen de huisarts ons maandagochtend bevestigde dat het máár de windpokken waren. Want S heeft ook al een hele tijd last van mastocytose, een woekering van mastcellen. Het gevolg daarvan zijn café au lait-kleurige vlekken op zijn huid. Er komen er nog altijd (te veel naar onze zin) bij en in het begin lijkt het op een windpok (een met vocht gevuld blaasje).

Later deze maand hebben we een afspraak met een specialist ter zake in het UZ. Die zal ons dan wel vertellen hoeveel zorgen we ons daarover moeten maken. In ieder geval, die mastocytose-vlekken (een vijftigtal intussen) verdwijnen naar het schijnt vanzelf, maar pas rond de pubertijd. U begrijpt dat wij opgelucht waren toen al die pokken op zijn gezicht geen nieuwe vlekken maar gewoon windpokken bleken te zijn.

PS: W heeft de windpokken al gehad. Toen hij een maand of zes was, maar dat was toen een non-event. "Dan kan hij ze nog wel eens krijgen", zegt iedereen ons. We zullen -binnenkort- wel zien.

Tags: