Hond

In tegenstelling tot "101 Dalmatiërs" zal "De hondenfluisteraar" geen rush op de dierenwinkels ontketenen. En maar goed ook.

Om het nog maar eens over het nieuwe tv-seizoen te hebben. Langer dan tien minuten heb ik het niet uitgehouden maar ik zat er wel met open mond naar te kijken. Neen, ik ben geen hondenpersoon. Honden zijn vies, stinken uren in de wind en vergen meer onderhoud dan een aftandse Citroën Visa (en ik kan het weten). Maar wat we vanavond weer op VT4 te zien kregen, tart werkelijk elke verbeelding. De dolgedraaide Quest (je zou voor minder met zo'n naam) bijvoorbeeld, het surrogaat kind van de er toch niet onappetijtelijk uitziende Kim. Die met haar hond zelfs in bed dook. "Ja, Quest is een echt schoothondje", zei de hondenpsycholoog van dienst die waarschijnlijk preutenlikkertje niet in de mond mocht nemen. Was A niet twee telefoongesprekken tegelijk aan het voeren (en zeggen dat ze pas morgen jarig is), ik had het mens toegeschreeuwd: "Zoek een lief!". En het ging van kwaad naar erger met de wild plassende en kakkende Frulle. Ik had die Dwergkees al láng met een nekschot afgemaakt en niet alleen omdat die paella plots rondjes in mijn maag begon te draaien. Maar Lena liep blijkbaar al jaren met emmer en dweil achter dat mormel aan.

"En wat doet het hondje?", vragen we aan W als we samen in één van zijn vele dierenboekjes "lezen". "Grrrrrrrr!", klinkt het steevast. Iets zegt mij dat hij het ook niet zo voor honden heeft. En daar is deze pussylover erg blij mee want de enige hond die hier binnenkomt wordt geserveerd tussen een harde pistolet mét augurken en mosterd van Dijon.

Technorati Tags: tv-seizoen, hond, De hondenfluisteraar, VT4