Lang, lang geleden werd ik altijd erg lastig als ik op een zaterdagavond geen plannen had. Misschien dat ik het daarom nog altijd moeilijk heb om in het weekend voor middernacht in mijn bed te kruipen. Ja, ook tijdens de week, maar da's een ander verhaal. There's a first time for everything, want gisterenavond zat ik, zeggen en schrijven, om tien uur (!) in mijn bed.
Eigenlijk ging het licht zelfs al om acht uur uit. Als een blok in slaap gevallen voor de tv. Niet zomaar een dutje, neen. Diep in slaap. Met gesnurk (nochtans niet van mijn gewoonte) en alles. Wist A me te vertellen. Die het om tien uur dus welletjes vond en mij kordaat naar boven stuurde. Ze wist niet waar ze het had toen ik haar zonder protesteren volgde.
Ja, de winterstop komt niet ongelegen. Maar waarschijnlijk zijn het gewoon die paar glaasjes teveel op vrijdagavond die me de das hebben omgedaan. We zijn natuurlijk geen twintig meer. Ja, lach maar.
1 opmerking:
mmm...dat laatste ken ik...op zulke vlakken kom ik ook steeds meer tot de pijnlijke vaststelling dat ik ouder word...ik kan er gewoon steeds minder tegen, maar misschien is dat ergens niet zo slecht...
Een reactie posten