Wie zegt dat je niks kan leren van TV? Passieve sportbeoefening heet dat. En mijn sport dat is tennis. En neem die passiviteit maar letterlijk, want verder dan een balletje kloppen op een blinde muur tijdens de examens zijn we jaren niet geraakt. Toen we ons eindelijk met een echte tegenstander en op een echt terrein gingen meten, had ik natuurlijk eerst een nieuwe racket (Head), outfit en schoenen (Nike) aangeschaft. De grondige aanpak, weet u wel. Ik speel er nog altijd mee.
Al van bij die eerste keer bleek ik over een deftige forehand en meer dan deftige backhand te beschikken. Gezien op TV, jawel. Maar om echt beter te worden speel ik natuurlijk veel te weinig. Vanavond zijn we nog eens in de Blaarmeersen geraakt, dat was al van januari of februari geleden. Zo'n tennisuurtje verloopt altijd via hetzelfde stramien. De eerste vijf minuten krijg ik geen één bal over het net. Het kwartier dat daar op volgt mep ik er zo onstuimig op dat er geen enkele meer tussen de lijnen belandt. Het volgende kwartier neem ik dan wat gas terug en rollen er geregeld pareltjes van mijn racket en komt het af en toe zowaar tot een rally. De laatste vijftien minuten voelen we geweldig dat we dit te weinig doen en spelen we uit op karakter. En liefst door zo weinig mogelijk te bewegen.
Maar natuurlijk doen we het allemaal voor de après-tennis en het gezelschap. Als het even meezit volgende week meer van dat. Dan start trouwens ook Wimbledon. Misschien leren we nog wel iets.
Technorati Tags: sport, tennis, Blaarmeersen, Gent, Wimbledon,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten