W heeft voor zijn eerste verjaardag een muzikale olifant cadeau gekregen. Het is verbazingwekkend hoeveel lawaai zo'n Fisher-Price tegenwoordig kan produceren. En om uit zo'n plastieken ding te komen, klinkt het nog helemaal zo slecht niet. Repetitief, dat wel. Maar ik was toch blij dat ik na een dag ontdekte dat er een volumeregelaar op zat. W vindt het in ieder geval geweldig. Want hij houdt wel van muziek. Hij staat dan mee te wiegen of zit in z'n handjes te klappen. En 's morgens zie ik hem vaak de oren spitsen als er tijdens "Voor de dag" een leuk deuntje passeert.
Die muzikale aanleg zal hij wel van zijn moeder hebben. Snuisterend op zolder haalde A vanavond trouwens haar oude gitaar van onder het stof. Om meteen op internet naar songteksten en gitaarakkoorden (of hoe noem je dat?) te gaan zoeken. Een mens zit dan al eens rustig naar Koppen te kijken. Niet dat ze vals zingt of zo. Maar haar vingers moeten, na weet ik veel hoeveel jaar, terug aan de gitaar wennen natuurlijk. En het helpt niet als je na elke twee strofes in lachen uitbarst. "Maar ik durf niet voluit gaan", zegt ze, als ik vraag of ik de rest van het nummer ook nog te horen krijg. En eigenlijk zat ik de hele tijd op "Smelly cat" te wachten, maar dat kwam ook niet.
1 opmerking:
Ja, leuk zo'n muzikaal speelgoedje voor je kind. Totdat het je strot uitkomt en je het ook liever zou verbannen naar die stoffige zolder. Wacht maar tot W wat ouder is en hij zijn geliefde muziek keihard zet, waardoor je het dan weer aan de stok krijgt met de buren. Enz...
Een reactie posten