Ik heb bijzonder goedgelovige collega's. Ik kan ze werkelijk álles wijsmaken. Toen ze me donderdagmiddag vroegen wat ik eigenlijk op Pukkelpop ging doen, antwoordde ik zonder te verpinken: "Oh, gewoon. Ik ben daar vrijwilliger voor het Vlaamse Kruis." En ja hoor, daar waren ze natuurlijk direct mee weg. Ik kan niet wachten om hun gezicht te zien als ik ze deze foto van mijn verpleegstertjes onder hun neus duw. Dat wordt lachen.
Nu, ik had best verpleger kunnen zijn. Want dat was volgens de adviseur van het PMS (hoe heet dat tegenwoordig?) dé geknipte job voor mij. Maar toen geraakten we toch nog door die vierde zit (bloed, zweet en tranen had het gekost en toen zelfs dat een maat voor niks dreigde te worden, moest plan B uit de kast gehaald worden: proffen stalken en smeken) en zie wat er nu van mij geworden is. Af en toe vraag ik me nog eens af wat er zou gebeurd zijn mocht ook plan B gefaald hebben. En hoe het dan nu met mijn rug zou zijn gesteld.
foto: Koen Keppens
1 opmerking:
Het had ongeveer 't zelfde afgelopen want dan zat je ook op Pukkelpop :)
Een reactie posten