Eens een scout, altijd een scout. Want aan mijn scoutsjaren hield ik behalve de liefde van mijn leven ook nog eens drie kwart van mijn vriendenkring én een pak straffe verhalen over.
In mijn tijd heten de scouts nog VVKSM, het Vlaams Verbond van Katholieke Scouts en Meisjesgidsen. Enkele maanden geleden lieten ze de K vallen (good riddance!) en voortaan heten de scouts gewoon Scouts en Gidsen Vlaanderen. Bij zo'n naamsverandering hoort natuurlijk ook een nieuwe huisstijl, inclusief nieuw logo.
Het eerste ontwerp dat u hier ziet, wordt op z'n zachtst gezegd niet meteen op applaus onthaald. Wel een fijn concept die steenman:
Een steenman is een stapel stenen die als baken een pad markeert in avontuurlijk onherbergzaam gebied en, daar waar de uitgestippelde weg ophoudt, trekkers gidst van de ene stapel naar de volgende.
Maar u bent niet de enige die daar spontaan een verse hondendrol in ziet. En dus moet het marketingbureau Beluga zijn huiswerk overdoen. Maar het concept van de steenman zou niet ter discussie staan. We zijn benieuwd.
Nog even over die steenmannen. Een baken? Een gids? Betrouwbaar zijn ze allerminst. Dat ondervonden we een paar jaar geleden nog aan de lijve in de Spaanse Pyreneeën. Zo liepen we op een dag eens uren in een rondje dankzij -waarschijnlijk door grapjassen verplaatste- steenmannen. We hadden een rustdag ingelast en gingen een korte wandeling maken. Maar uiteindelijk werd het een fikse dagtocht en geraakten we maar net voor zonsondergang terug op ons vertrekpunt.
Een paar dagen later beklommen we door de schuld van de steenmannen de Pic de Peguera (2983 m) via de verkeerde (lees: steile) kant en moest ik stijf van de hoogtevrees enkele meters voor de top de strijd staken. Nu, dat was waarschijnlijk nog meer de schuld van het koppel Spaanse berggeiten dat ons voorging. Ik had het moeten weten. Ze zaten helemaal in het nieuw en hadden duidelijk van een "2 voor de prijs van 1"-promotie geprofiteerd in de plaatselijke AS Adventure.
Gelukkig haalde A wel de top:
Toen zagen we het nog helemaal zitten:
Eigenlijk moesten we (denk ik) langs rechts, maar wij gingen gewoon rechtdoor. Toen we zes (of was het acht?) uur later terug in de bewoonde wereld aankwamen, hebben we er, na het nuttigen van een halve emmer (i kid you not!) sangria, eens hartelijk om gelachen.
1 opmerking:
Ooit eens de pyreneeën in de mist overgestoken? dan ziet ge zelfs die kleine steenmannekes niet. anderzijds wat is een trektocht zonder sterke verhalen?
Btw : "einmaal scout, immer scout!" was ons motto indertijd, toen we op zondag met blote knietjes rondhuppelde
Een reactie posten