Ik ben de tel kwijt. Gisteren staakte (onder meer) het stads- en provinciepersoneel voor de zoveelste keer voor meer koopkracht. Daar hebben ook wij last van ondervonden. Het hek aan de overkant bleef dicht. Pas vrijdag kregen we te horen dat, in tegenstelling tot eerdere berichten, ook de kleuterschool zou meestaken. Onze jongens werden geëvacueerd naar Bottelare en daarmee was de kous af.
Voor ons bleef de hinder dus beperkt. Stakingen zijn nooit leuk. Neen, deze actiedag was niet echt goed getimed. Anderzijds is het wel een feit dat er al 15 maanden op federaal niveau niet bestuurd wordt. En die fameuze jobkorting (met dank aan de Vlaamse regering) waar nu mee geschermd wordt, compenseert nog niet eens onze gestegen energiefactuur. Ik kan mij vergissen, maar er zijn nog wel meer zaken duurder geworden. Natuurlijk vinden de werkgeversorganisaties en de regering staken "op dit moment" ongehoord. Altijd worden er wel nieuwe onderhandelingen en maatregelen in het vooruitzicht gesteld. Maar wat komt daar van in huis? Laten we niet hypocriet doen. Moesten ze even kunnen, ze zouden maar wat graag het stakingsrecht afschaffen.
En over die koopkracht. Ons hoor je niet klagen. Maar voor veel mensen is een stijging van de maandelijkse energiefactuur met 50 euro, om maar bij mijn zelfde voorbeeld te blijven, wel een zware dobber. En dan hebben we het niet alleen over werklozen en gepensioneerden. Zelfs voor tweeverdieners, die niet minder hard werken dan u of ik en al even graag wat meer bij hun jongens (en meisjes) zouden willen zijn. Daar dacht ik aan, gisteren op de fiets. Terwijl ik al die zure gezichten in al die auto's voorbij reed.
Tags: actiedag, koopkracht, staking, jobkorting
Geen opmerkingen:
Een reactie posten