"Ik zal niet bang zijn hoor", sprak W zichzelf nog wat moed in, toen we deze ochtend om iets voor zeven de parking van het Jan Palfijn ziekenhuis aan de Watersportbaan opreden. Na de scène die hij gisterenavond tijdens het vooronderzoek bij de huisarts had gemaakt, waren we er anders niet helemaal gerust in.
Natuurlijk was hij bang, maar hij hield zich kranig. Toen we aan de ingang van het operatiekwartier stonden te wachten, versteef hij helemaal toen een van de verpleegsters kennis kwam maken. Maar toen we even later afscheid moesten nemen, liet hij geen traan. Ook niet in de operatiezaal waar hij nog eens herhaalde dat hij flink zou zijn, "want dat heb ik aan mama beloofd". Zoiets, want we hebben het natuurlijk alleen maar horen zeggen.
Goed een half uur later mochten we al terug bij hem op de recovery. Hij was snel wakker maar het zou nog een paar uur duren vooraleer hij weer helemaal bij zijn positieven was.
En dan was het wachten geblazen. Twee uur, werd gezegd. Maar uiteindelijk kwam de dokter pas om half zes langs. Ik vertrok om twaalf uur met veel tegenzin naar het werk. Maar achteraf bekeken ben ik blij dat ik maar een halve dag calamiteitenverlof (nog maar eens, maar dit was wel gepland) heb genomen. Gelukkig amuseerde W zich kostelijk, daar op de zevende verdieping. Het meisje dat haar amandelen was komen inleveren veel minder.
Hij is er vanaf, van die springvinger. Tenminste, dat hoop ik toch. Zijn rechterhand zit helemaal ingepakt en zijn arm moet in een draagband. Het ziet er nog geen klein beetje stoer uit. Benieuwd hoe lang het zal duren voor het hem begint te irriteren, want praktisch is natuurlijk anders.
Tags: springvinger, trigger finger, operatie, Jan Palfijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten