"Ah, blij dat ik je zie!", zei de kassierster. Het was, zoals gewoonlijk, iets voor sluitingstijd in de Delhaize aan de Watersportbaan. "Hoezo?", vroeg ik. "Awel, als jij hier aanschuift wil dat zeggen dat mijn shift er bijna opzit!". Ook de caissière aan kassa 2 lachte mee.
Dat moet bijna tien jaar geleden zijn. Ik heb altijd wel iets gehad voor caissières. Een schoon beroep. Neen, serieus. Zeker de pro's, die met minstens tien jaar dienst. Je moet ze, als je staat aan te schuiven, eens observeren. Een sociaal beroep ook. Want voor heel wat mensen is het praatje met de juffrouw aan de kassa een lichtpuntje in hun donkere dag. Maar tegenwoordig eindigen mijn kassapassages echter steeds vaker in mineur.
"Spaart u de zegeltjes voor de handdoeken?" Euh, neen. "Of voor de wijn?" Ook niet, bedankt, zeg ik dan met, het voorgaande in gedachten, ingehouden ergernis. Spaaracties en kortingsbonnen, het moeten zowat de oudste trucken van de foor zijn. Maar een halve euro is een halve euro natuurlijk. Dus scheur je braaf de bonnetjes uit voor produkten die je eigenlijk niet meteen nodig had, but what the heck, it's a deal! Maar aan de kassa blijk je die bonnen natuurlijk onderweg verloren te zijn.
Een paar jaar geleden, met de introductie van de PLus-kaart van Delhaize dacht in nog voorgoed verlost te zijn van dat gedoe met spaarkaarten en zegeltjes. Een simpel maar geniaal idee. Koop, spaar en na enkele weken krijg je een bon voor 5 euro korting. Da's nog altijd één bon te veel, uiteraard, but we're getting there. De GB volgde met de Happy Days-kaart. Maar intussen zijn de spaaracties dus terug, with a vengeance. Wijnglazen in de Delhaize, handdoeken in de GB. Ja, daar zaten we op te wachten.
Maar bij de Gamma, die intussen ook hun eigen kaart hebben, werken duidelijk de briljantste marketeers. Ergens kreeg ik een bon voor 10 euro korting. Op een aankoop van minstens 25 euro. Niet slecht. Tot ik, terwijl ik de winkel binnenwandelde, nog eens de kleine lettertjes las. De bon moest bij de eerstvolgende aankoop en op vertoon van de Gamma-kaart ingeruild worden voor nog een andere bon. Die je dan pas kon gebruiken bij een volgende aankoop. Hallo? Ik besloot het niet aan mijn hart te laten komen en het spelletje gewoon mee te spelen. Ik rekende dus eerst mijn beitel (6 euro) af en liep met mijn bon terug binnen om die tuinslanghaspel van 50 euro te halen. Onnozelaars. Maar hé, 10 euro is 10 euro.
1 opmerking:
en dan heb je de mensen die steeds hun 'getrouwheidskaart' vergeten, verliezen, in de verkeerde portefeuille hebben steken, ...
Happydays kaart vergeten? "Geen nood, bewaar het ticketje voor de volgende keer!" alsof mensen die steeds hun happy days kaart vergeten, hun ticketje braaf opzij zetten, tot ze nog eens in winkel staan.
Kan er voor de vergeetachtigen onder ons een chip ingebouwd worden? gewoon even arm tonen, scannen, en ze hebben hun puntjes verdiend!
Een reactie posten