Tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Naar een nieuwe Bond-film ga je gaan kijken op de eerste dag dat hij in de zalen komt. Veel heeft u echter niet gemist, gisteren in de Kinepolis. Want de 23ste Bond mag u wat ons betreft gerust overslaan.
Martin Campbell blies James Bond met Casino Royale nieuw leven in, Marc Forster draait hem in Quantum of Solace helaas terug vakkundig de nek om.
Wat is er mis met Quantum of Solace? Om te beginnen een rammelend scenario dat van de hak op de tak springt. Dat willen we nog graag door de vingers zien in ruil voor een portie rechttoe rechtaan actie. We werden op onze wenken bediend. De ene spectaculaire achtervolging volgde de andere op. Te land, ter zee én in de lucht. Helaas werden die actiescènes zo hyperkinetisch in beeld gebracht en zo ultra-flitsend gemonteerd dat je eigenlijk niet meer weet naar wat je zit naar te kijken. Het begon ons na vijf minuten al danig op de zenuwen te werken.
David Arnold, de huiscomponist van de Bond-films, moet trouwens dringend eens andere drugs proberen. Eerder liet hij al een gedrocht van Chris Cornell passeren als titelsong, maar "Another Way To Die" van Jack White en Alicia Keys is al niet veel beter. En zeggen dat hij "Die Another Day" van Madonna de slechtste Bond-song aller tijden vond.
James Bond will return, de aftiteling bood gelukkig nog een klein beetje solace.
PS: ik heb het ook moeten opzoeken, solace = troost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten