Ik ging iets schrijven over het feit dat ik sinds enkele maanden, meer bepaald sinds de eerste val van Leterme I, het allemaal niet meer zo volg, de Belgische politiek. Met de beste wil van de wereld, het kan mij niet meer boeien. Ik maak er mij zelfs niet meer druk over. En toen las ik afgelopen weekend in De Standaard dit:
Intussen blijkt uit een peiling die De Standaard heeft laten uitvoeren, dat na bijna anderhalf jaar politieke crisis de bevolking de vertoning zat is. De helft heeft afgehaakt en volgt de berichtgeving niet meer. In nog fellere bewoordingen zegt precies 50 procent dat ze een 'afkeer' gekregen heeft van politiek.
Ik ben dus blijkbaar niet alleen. Wat me vooral teleurstelt is dat de oppositie, en dan kijken we eigenlijk alleen maar in de richting van SP.A en Groen, zo weinig van zich hebben laten horen. Want als dit geen moment was om met een nieuw, fris maatschappelijk project uit te pakken, wanneer dan wel? Wie zou daar, na 15 maanden communautair gekrakeel, geen oren naar hebben? We zouden het anders best kunnen gebruiken. Want terwijl onze politici collectief naar hun eigen navel zaten te staren, draaide de wereld daarbuiten wel gewoon verder. En niet bepaald in de juiste richting.
Het is natuurlijk ook niet echt een inspirerende tijd om politicus te zijn en de burn-out slaat hard toe, over de partijgrenzen heen. Net daarom zijn nieuwe verkiezingen nu geen optie, want dan krijgen we gegarandeerd nog eens een jaar dezelfde tristesse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten