Elke avond wanneer ik S ga ophalen in de crèche krijg ik telkens hetzelfde antwoord op mijn vraag hoe zijn dag is geweest. "Oh, goed hoor. Weer flink gegeten." Ja, ze zijn daar erg vriendelijk. Want eigenlijk zouden ze moeten zeggen: "Hij heeft weer eens al het eten van de andere kindjes opgegeten en toen hij na twee uur eindelijk klaar was, hebben we een kuisploeg moeten bellen".
Ja, zo kennen we S. Een bodemloos vat. Hij eet voor twee en daar moeten we nog aan wennen. Niet zelden gaan wij dan ook hongerig van tafel. De tupperware-potjes blijven onaangeroerd in de kast staan. Leftovers, dat kennen we hier niet meer.
Iets voor zes, het is trouwens zonder twijfel mijn favoriete moment van de dag. Dan vliegen onze jongens (eerst W en dan S) mij dolenthousiast om de hals. Helaas, lang duurt dat niet. Eenmaal thuis, zetten ze het alle twee op een vreselijk zagen. Om ter luidst. W omdat hij doodmoe is en S omdat hij, u raadt het al, alweer honger heeft.
Tags: bodemloos vat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten