Telkens wanneer er ons iemand passeert met een (al dan niet) vervaarlijk uitziende viervoeter, deins ik een meter achteruit en hou ik W heel dicht bij mij. "Oh, maar hij doet niks hoor!", krijg ik dan altijd te horen. Ja, dat zal wel, denk ik dan, maar excuseer mij als ik liever toch een beetje voorzichtig ben. De eigenaar van de Deense dogs die gisteren een 10-jarig Frans meisje doodbeten, zal zijn beesten ook wel ontelbare keren doodbraaf hebben genoemd.
Dat ik het niet zo voor honden heb, wist u al. Niet alleen omdat ze wildkakken. Want als we daar last van hebben is dat tenslotte de schuld van hun baasjes (*). Een mooie stamboom of de wekelijkse training in de hondenschool veranderen namelijk niks aan het feit dat een hond een wild en gevaarlijk dier is. Dat, om wat voor reden dan ook, op slag kan veranderen in een moordmachine. Ik neem liever het zekere voor het onzekere, dus er komt hier nooit een hond in huis. En W en S zullen later ook nooit mogen gaan spelen bij vriendjes met loslopende honden.
Het is met moorddadige honden een beetje zoals met vluchtmisdrijven. Plots staat er elke dag wel een nieuw geval in de krant. Maar wanneer de media er op uitgekeken zijn, wil dat natuurlijk niet zeggen dat het niet meer even frequent gebeurt. Jammer genoeg.
(*) Nooit zoveel hondendrollen bij elkaar gezien als in Marseille, een paar maand geleden. Het is daar op het voetpad slalommen geblazen. En het ene exemplaar ziet er al verser uit dan het andere. "Eikes!", riepen we uit, toen er nog eens een hond vlak voor onze neus zijn gevoeg deed. Zijn baas had ons blijkbaar verstaan. Maar in plaats van de drol op te ruimen gaf hij zijn hond een pak slaag. "Sale bête!". Maar de drol bleef onaangeroerd liggen.
Tags: hond, moordmachine , hondendrollen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten