Jawel, de vakantie zit er nu écht op. A is al ruim een week terug aan de slag en daardoor was ook mijn vakantiegevoel eigenlijk al een tijdje vervlogen. Dat heeft anderzijds ook zo zijn voordelen. Want aan de wekker ben ik intussen alweer gewend.
Natuurlijk hoort u er mij niet over klagen, maar vijf weken aan één stuk dat hoeft niet elk jaar. In twee delen, zoals vorig jaar (ook toen was dat uitzonderlijk lang, zie deel 1 en deel 2) was misschien wel leuker. Of ik mij nog niet had verveeld, informeerden sommigen onder jullie de voorbije week via e-mail. Natuurlijk niet, zot. Want met twee kinderen thuis, was het vaak ook hard werken. Maar zelfs daar gaan we niet over klagen.
S is vorige week al enkele dagen terug naar de crèche geweest. Geen moment te vroeg blijkbaar want hij is tijdens de vakantie helemaal vreemd geworden. Niet alleen in de crèche maar ook bij de grootouders en de babysit. En samen met zijn verlatingsangst heeft hij ook een zesde zintuig ontwikkeld. Nog voor we afscheid beginnen nemen heeft hij al in de gaten wat er staat te gebeuren en zet hij het op een onbedaarlijk huilen. Het duurt gelukkig niet lang en het zal (hopelijk) wel snel weer over gaan.
Routine, de normale cadans, een vast stramien: niet alleen onze jongens zijn er aan toe. Natuurlijk wordt het morgen voor mij even spannend. Maar toch hebben we er zin in. En één blik op de kalender leert mij dat de laatste maanden van 2008 angstwekkend snel voorbij zullen vliegen.
Tags: vakantie, werk, nieuwe job
Geen opmerkingen:
Een reactie posten