Na een kloteweek volgde een kutweekend en zeggen dat we morgen nog de meest deprimerende dag van het jaar tegoed hebben. Dat belooft.
Dinsdag stonden we op met 39 graden koorts. Ik kan mij niet meer herinneren hoe lang dat geleden was. Nu ja, opstaan, het was al terug donker toen we eindelijk uit ons bed geraakten. Voor even. Gelukkig was het ergste leed na 48 uur geleden. Al voelen we ons nu nog altijd niet veel beter dan pakweg een dag of vier geleden.
We moesten er allemaal aan geloven. S is al een hele week onafgebroken aan het hoesten. Zelfs W, de sterkhouder van onze familie, bezweek vrijdagavond. Alleen A ontsnapt er (voorlopig?) aan. Maar zij moet dan wel naar ons gezaag luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten