Wij wonen in een rijhuis, maar daar merken we niet veel van. Het huis aan onze rechterkant staat dan ook al meer dan vier jaar leeg. Of beter gezegd, het is al vier jaar onbewoond. Want nadat de oude eigenares in de zomer van 2003 ten val kwam, in coma geraakte en later in het ziekenhuis overleed (wij zaten toen in het buitenland), bleef het huis er onaangeroerd staan. Van de was die al die tijd aan een droogrek in de tuin hing, bleef niet meer dan een paar vezels over. En die tuin is intussen volledig overwoekerd en dicht gegroeid. Zonder snoeischaar geraak je er niet meer in.
Pas een maand geleden zijn ze de inboedel komen weghalen en werd het huis openbaar te koop gesteld. Waarom dat zo lang moest duren weet ik niet. Er deden de wildste verhalen over de ronde. Dat de mevrouw geen familie meer had of alleen maar verre familie die niet kon worden opgespoord, dat ze haar huis aan een of ander ministerie had geschonken maar dat niemand daar van op de hoogte was.
Dinsdag vond de zogezegd "enige zitdag" plaats. De bezoekdagen hadden behoorlijk wat volk gelokt maar toch zat er nog geen 10 man in de zaal. Er bleken maar drie échte "liefhebbers" te zijn, zoals de notaris het zo mooi omschreef. En die boden niet meer dan 149.000 euro. Te weinig en dus proberen ze het volgende maand nog een keer.
En zo hebben wij nog altijd geen nieuwe buren.
Tags: buren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten