... for those who wait, zong Madonna en A kan er over meespreken. De voorbije twee avonden met één oog op de klok TV gekeken. Maar verder dan voorweeën zijn we niet geraakt. Morgen gaan we dus toch samen gaan stemmen en waarschijnlijk zien ze me maandagmorgen gewoon weer op het werk verschijnen. De voorbije week elke avond knipogend met "Tot morgen ... misschien!" afscheid genomen van de collega's. Wishful thinking, inderdaad. Om ter eerst, zei collega S, die een week (of waren het er twee?) later dan A was uitgerekend, na haar laatste werkdag. En ze heeft gewonnen want ze is vanmorgen vroeg bevallen van een flinke dochter.
Ja, het begint nu toch een beetje lastig te worden. Zeker voor A die zich bijwijlen moet voortslepen (en die voorweeën zijn ook geen pretje). Maar ook voor de mannen in huis. W, die vandaag niet in zijn gewone doen was, voelt dat er iets gaande is. Zelfs Sammy loopt onrustig het huis in en uit en kijkt me aan met een blik van "Zijn jullie hier nu nog?".
Tags: baby, nummer twee
1 opmerking:
ik hou mijn GSM angstvallig in de gaten, en heb een motie ingediend op het werk (met goedkeuring) om mijn GSM aan te laten staan. ja, een meter moet haar verplichtingen goed opnemen en vooral meegenieten!
Een reactie posten