S heeft de windpokken. Hij staat er vol van, het is geen gezicht. Het ergste leed lijkt intussen gelukkig wel geleden. We hebben er een vreselijke nacht opzitten maar toen ik vanavond thuis kwam zag hij er al heel wat beter uit. Naar de crèche mag hij nu even niet en dankzij de oppas van de CM moeten we niet beroep doen op de grootouders (want daar gaan de jongens volgende week al logeren).
We waren nog geen klein beetje opgelucht toen de huisarts ons maandagochtend bevestigde dat het máár de windpokken waren. Want S heeft ook al een hele tijd last van mastocytose, een woekering van mastcellen. Het gevolg daarvan zijn café au lait-kleurige vlekken op zijn huid. Er komen er nog altijd (te veel naar onze zin) bij en in het begin lijkt het op een windpok (een met vocht gevuld blaasje).
Later deze maand hebben we een afspraak met een specialist ter zake in het UZ. Die zal ons dan wel vertellen hoeveel zorgen we ons daarover moeten maken. In ieder geval, die mastocytose-vlekken (een vijftigtal intussen) verdwijnen naar het schijnt vanzelf, maar pas rond de pubertijd. U begrijpt dat wij opgelucht waren toen al die pokken op zijn gezicht geen nieuwe vlekken maar gewoon windpokken bleken te zijn.
PS: W heeft de windpokken al gehad. Toen hij een maand of zes was, maar dat was toen een non-event. "Dan kan hij ze nog wel eens krijgen", zegt iedereen ons. We zullen -binnenkort- wel zien.
Tags: windpokken
2 opmerkingen:
Aiaiai, "Mastocytose" ... niet zo leuk dus ... een zorg erbij!
En ja, bij ons heeft de kleinste de windpokken ook 2 x gehad: op 8 maanden en dan nog eens op 2-jarige leeftijd.
Oef, ik had er al meer dan even aan gedacht na je verhaal aan de koffie. Gelukkig zijn het maar windpokken.
Een reactie posten