Geheel toevallig, maar tijdens de net afgelopen Week van de Smaak (we zijn intussen aan de week van de friet toe) ben ik drie keer op restaurant gaan eten. Lekker, alleen bij de Italiaan viel het tegen. A haalde haar schouders op toen ik vertelde wat ik had besteld. "Ja, bij een Italiaan moet je natuurlijk geen steak gaan eten". Kan goed zijn, maar vrijdag had ik écht geen zin in pizza.
Een goede zaak trouwens, die week van de smaak. Want sommige mensen moeten nog veel leren. Want als ik iemand een entrecote "bien cuit" hoor bestellen, dan bloedt het hart van deze carnivoor. What a waste!
Vegetariërs, ik zal ze nooit begrijpen (en veganisten nog veel minder). Mij kan je altijd plezier doen met een lekker stuk(je) vlees (saignant, uiteraard). Dat is er dan ook met de paplepel ingegoten. Letterlijk. Want toen we klein waren voederde papa ons stukjes rauw biefstuk. Heerlijk, daar imiteerden wij met veel plezier een arendsjong voor. Let wel, ik eet ook heel graag groenten. Er zijn er maar weinig die ik niet kan smaken, rauw of gekookt. Dat is dan weer de verdienste van mama. Want naast vlees kwam er steeds ook een berg groenten op ons bord. Maar ook van vis (en zeker schaaldieren, maar dat wist u al) en gevogelte zijn wij zeker niet vies.
U merkt het, wie mij aan tafel uitnodigt, kan maar weinig verkeerd doen. Behalve dan de kalfslapjes tot schoenzolen uitbakken (helaas, geen willekeurig gekozen voorbeeld). En donderdag gaan we al terug op restaurant. In onze hoofdstad deze keer. We moesten op voorhand een keuze maken uit het menu. Als voorgerecht koos ik de salade van gerookte eendeborst met rösti, ragout van portobello, gerookte look en parmesan. En als hoofdgerecht de vol-au-vent van parelhoen en kalfszwezerik met boschampignons, appeltjes en calvados, gebakken truffelaardappel met tijm. Ook al kom ik net van een feestdis (jawel), het water komt mij nu al in de mond.
Tags: carnivoor, vlees, entrecote, saignant, eten, restaurant, week van de smaak