Witloof

"En kan je daar wel deftig
eten?", werd me de voorbije dagen enkele keren gevraagd. Ik ben nochtans niet vermagerd. Hoe het culinair gesteld is dieper in Nederland weet ik niet, maar wij hebben in Maastricht verdomd lekker gegeten. Jawel, aanraders, part III (*).

De Belgische keuken is bijzonder hot in Maastricht. Witloof is waarschijnlijk het enige (en beste?) écht Belgische restaurant. Erg populair ook, want wij konden er op een normaal uur geen tafel meer bemachtigen. Dat lukte wel in La Bonbonniere, zelfs zonder reservatie en de stoverij smaakte overheerlijk. Voor Les Marolles (geen website - Rechtstraat 88A - 043-3250447) moesten we wel op voorhand reserveren. Lam smaakt natuurlijk altijd maar wat ik voorgeschoteld kreeg was erg lekker klaargemaakt. Ook genoten van de verwenkoffie. En dan de vreemde eend in deze bijt, Tabkeaw (geen website - Rechtstraat 102 - 043 325 97 12). "Chosen as the best Asian restaurant of the province of Limburg!", lezen we op hun kaartje en dat zou wel eens kunnen kloppen. Deze Thai krijgt van mij ook extra punten voor de zeer vriendelijke en joviale bediening.

En ik vertelde het eerder al, het viel ons op hoe rumoerig het overal was. Eerst dachten we nog dat het aan de slechte akoestiek lag, maar blijkbaar zijn Nederlanders (of Limburgers?) op restaurant gewoon erg luid. De snelheid waarmee de flessen wijn soldaat werden gemaakt, zou daar wel eens voor iets kunnen tussen zitten. Niet dat het ons stoorde, hoor.

(*) Voor wie het op de zenuwen begint te werken, nog even geduld. We proberen deze reeks nog voor het weekend af te ronden. En we houden het beste voor het laatst, natuurlijk.

Technorati Tags: Maastricht, vakantie, citytrip, restaurant, Witloof, Les Marolles, Tabkeaw, Bonbonniere

Coffeeshop

Maastricht wil minder overlast coffeeshops: "Zeven van de vijftien coffeeshops verhuizen naar de rand van de stad. Ze moeten weg uit het centrum en de woonwijken." (vrtnieuws.net)

Goed initiatief! Op een druilerige dag wil een mens zich dan eens opwarmen met een lekkere kop koffie, zit je daar plots tussen al die wietkwieten. Ok, that didn't happen. Maar elke keer we een breed smilende jongeling passeerden zag je ons denken. Wietkwiet? Definitely. En zo zijn we in onze reeks aanraders van zelf bij de innerlijke mens aanbeland.

Maar eerst koffie. Starbucks kan maar beter uitkijken. Voor wie Starbucks niet kent, het is een Amerikaanse keten van koffiehuizen. Lekkere koffie, veel keuze, aan de dure kant. Ik weet niet hoe het met de andere koffieleuten hier zit, maar in steden als Parijs en Barcelona ga ik er steevast mijn bakje troost halen. Ik geniet natuurlijk ook van de kleinste expresso maar soms mag het wel wat meer zijn. Maar niet in Maastricht dus. Want daar hebben ze Coffeelovers. Een heerlijke koffie voor 1 euro 75. En schitterend appelgebak. Prachtig interieur. Snelle bediening aan tafel. We waren er op zaterdag even na het sluitingsuur van de winkels en het zat er afgeladen vol. Veel studenten. En dus behoorlijk rumoerig. Maar dat, zo hebben we gemerkt, is het ook in veel andere zaken in Maastricht. Maar daarover later meer.

Technorati Tags: Maastricht, vakantie, koffie, Coffeelovers, Starbucks

Koning Clovis

Net nu onze noorderburen massaal de weg vinden naar deze blog (via de post Goedgelovig, blijkbaar) laten we die aanraders maar beter niet koud worden.

Beginnen bij het begin. We hebben er geslapen als een vorstenpaar. In de Bed & Breakfast Koning Clovis. Van Lisette en Bert. Die na een bezoek aan Gent, jawel, vorige zomer besloten om met een bed & breakfast te beginnen. En gelukkig maar! BBKC ligt even buiten het centrum van Maastricht. Was het zo geen rotweer geweest, we hadden de fietsen gehuurd. Want te voet pendelen naar het centrum gaat toch al gauw in je (natte) kleren zitten. En het traject is nu ook niet echt interessant te noemen.

Een prachtige kamer die helemaal naar onze smaak was ingericht. Met oog voor detail. En kunst. Van Arjen van Prooijen. Zodanig naar onze smaak dat A al plannen begon te maken om onze slaapkamer -nog maar eens- met de verfborstel onder handen te nemen. Met een dekbedovertrek van Ikea dat oplicht in het donker (niet meer verkrijgbaar, blijkbaar). Maar na een verblijf in de BBKC wordt zonder twijfel vooral over het ontbijt naar huis geschreven. Normaal beperkt mijn ontbijt zich tot een Danio (al begin ik die zo zoetjes aan beu te worden). Al verorber ik in het weekend, bevrijd van maagblokkages, gerust een boterkoek of drie. Maar voor wat ons in de BBKC werd voorgeschoteld wou ik wel een inspanning doen. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag. Lisette en Bert lachen er niet mee.

Technorati Tags: Maastricht, vakantie, citytrip, Bed & Breakfast, Koning Clovis

De pijn van het terugzijn

Maar gelukkig krijg ik morgen nog een dagje respijt. Neen, de verrassing bracht ons niet naar hagelwitte stranden. Maar dat wist ik eigenlijk al voor het vertrek. Wel naar Maastricht en omstreken. Een door A perfect georganiseerde citytrip. Zo perfect dat ik nu al begin te zweten bij het gedacht aan volgend jaar, wanneer het mijn beurt is. Ja, in vergelijking met A zijn die zogezegde pro's uit "Het leven zoals het is: reisbegeleiders" maar een bende amateurs. Alleen het weer viel tegen, maar dat zal u ook wel gemerkt hebben. We keerden terug met een hele lijst tips en aanraders. Maar daarover hebben we het later nog wel eens.

De pijn van het terugzijn. Nochtans telde ik deze namiddag op de terugweg de kilometers af. En trapte ik af en toe ietsje harder op het gaspedaal. Ja, we hebben W gemist. En ongelooflijk hoe veranderd die weer was na amper vier dagen. Dit weekend mogen we z'n eerste verjaardag vieren. Maar het was al langer dan een jaar geleden dat we er nog eens alleen met ons twee op uit waren getrokken. En het heeft dan ook ongelooflijk deugd gedaan. Bedankt!

Technorati Tags: Maastricht, vakantie, citytrip

Verrassing

Jawel, de verrassing is nog steeds een verrassing. Straks is het zover. Dan neemt A me vier dagen op sleeptouw. De voorbije weken heb ik verwoede pogingen ondernomen om iemand zijn mond voorbij te laten praten, maar zonder succes. Niet dat ik niet verrast wil worden natuurlijk. Want, laat ons wel wezen, had ik écht willen weten waarheen de trip gaat, ik zou het geweten hebben.

Terwijl A me al dagen probeert op het verkeerde been te zetten, droom ik nog steeds van hagelwitte stranden en palmbomen. Blonde modellen van Dove die mijn 5 o'clock cocktail komen brengen. "Anything else sir?". Ja, zoiets. Vier dagen wellness, dat zou ik na vandaag en de voorbije weken very well kunnen gebruiken. Een weekendje Ardennen mag ook, natuurlijk. Maar dan mis ik wel die Dove-modellen. En moet ik er het herfstweer bij nemen.

U hoort de komende dagen dus even niks van mij. Ik hoor volgende week wel hoe hard u mij heeft gemist.

Miami Vice

Joepie, de tweede trailer is er. Lang geleden dat ik nog zó heb uitgekeken naar een film. Al sinds ik er lang, lang geleden de eerste berichten over las op Coming Attractions.

Ik moet dan ook zowat de grootste Miami Vice-fan aan deze zijde van de aardbol zijn. Niet minder dan baanbrekende televisie was het. Waar we destijds intens van genoten op één van de Nederlandse zenders (Veronica vermoed ik). En vorig jaar ook heel erg graag herbekeken op VT4 en op DVD. Nog veel vroeger hadden we er reeds elk beschikbare streepje muziek van gekocht. Al dan niet overseas besteld. Want zonder de muziek was Miami Vice nooit Miami Vice geweest. Ook het andere werk van Michael Mann kunnen we trouwens bijzonder warm aanbevelen. Heat, The Insider en zeker Collateral, de special editions staan hier allemaal in de kast.

En, u vraagt het zich misschien af. Jawel, dáár haalde ik mijn inspiratie voor mijn eindejaarssnor (intussen al een tijdje gesneuveld). Want willen we niet allemaal Sonny Crockett zijn? Ik was anders ook erg graag Ricardo Tubbs geweest.

PS: Miami Vice komt bij ons op 16 augustus in de zalen.

Technorati Tags: Miami Vice, film, trailer ,Michael Mann, Heat, The Insider, Collateral, Sony Crockett, Ricardo Tubbs, Jan Hammer

Tongen

Een vleemde elvaling. Ik ben zaterdag opgestaan met een gezwollen tong. Toen ik om 5 uur even wakker werd dacht ik nog dat er een paar aften aan het opkomen waren. Maar toen ik dan rond een uur of acht opstond merkte ik meteen dat er iets fout was. Ik kon met moeite spreken. Toen ik voor de spiegel m'n tong uitstak schrok ik toch wel even. Mannekes, wat een kanjer. Gestoofd en opgediend met champignons en een madeirasaus, that would have been quiet a meal. Wie van de gelegenheid gebruik wou maken om mij een tong te draaien, moet ik (helaas) teleurstellen. Na een paar uur en evenveel spoelbeurten met Hextril later, zag mijn tong er weer min of meer normaal uit.

Blijft de vraag hoe ik dit opliep. Een allergische reactie, volgens alle huis- tuin- en keuken-dokters. Ik had vrijdagavond nochtans weinig speciaals gegeten en gedronken. Weinig gegeten en gedronken, tout court, want ik zat vroeg in bed.

Jaja. Ik hoor u al van (heel) ver komen.

Technorati Tags: tong, gezondheid, allergie, hypochonder

Eurosong

Met alle respect, maar ik begrijp echt niet waarom de homogemeenschap zo'n spel maakt van Eurosong. Weken zitten ze zich al op te laden. En vanavond, voor het geval u het niet wist, zijn er alleen al in Gent tientallen Eurosong-feestjes in volle gang. Is het voor de foute kleding? Voor de travestieten die in verschillende acts opduiken? Of voor de doedelzakken? Geen idee. Dat homo's feestjes zouden geven ter gelegenheid van het wereldkampioenschap ijshockey of voetbal, ja, maar Eurosong?

Dit gezegd, Kate Ryan deed het geweldig. Maar die Griekse regisseur verdient toch wel een paar kletsen. Geen kniezwengel te zien. Gelukkig maakte de geweldige lichtsabel-act veel goed. Ik heb de eerste zes landen uitgezeten en het moet gezegd, nog een geluk dat ze die halve finale hebben ingevoerd. Jongens, wat een troep. Zo slecht dat het zelfs niet meer grappig is. Wat ik wil zeggen: als Kate Ryan niet naar de finale zou gaan, houden we er maar beter definitief mee op. Serieus.

Update: Whoeha! Finland selecteerde een kruising van Rammstein en Slipknot.

Update 2: de meiden van de Wit deden ook mee !

Update 3: Prachtig! Litouwen doen een eigen "Rendez-vous ... en de maat is vol en mijn kop is toe".

Update 4: volgens TeleTekst is Kate Ryan haar kniezwengel gewoon domweg vergeten ...

Update 5: Ja, daaag! Neen, we zijn er weer eens niet bij. Maar Litouwen, Armenië en Finland wel. Jammer voor André en Bart maar zaterdag kijkt er geen kat meer. Schijtweer of geen schijtweer.

Update 6: Echt, een mens wordt daar daar toch slecht van. Hoeveel heeft de Vlaamse minister van Cultuur, Bert Anciaux, daar nu ook weer voor uitgetrokken? 60.000 euro, juist. Ik stel voor dat we, bij wijze van signaal, volgend jaar geen inzending sturen.

Technorati Tags: Eurosong, Kate Ryan, homo, zever

Inbreker

Ongewenst bezoek, aflevering 4 (wat voorafging).

De nacht van maandag op dinsdag. Ongeveer half vier. Ik word wakker van lawaai beneden. Gebonk tegen het kattenluik in de binnendeur. Dat had ik voor het slapengaan gesloten. Dat moet Sammy zijn, denk ik. De sukkelaar. Beneden toch maar heel stilletjes de deur open gedaan. Je weet maar nooit. Het licht aan. Opeens stormt het mormel, jawel, in pure kamikaze-stijl uit de bureau en met een luide knal door het kattenluik. Dat was dus wel degelijk gesloten, in beide richtingen. Ongelooflijk.

Dat mormel heeft duidelijk teveel gewelddadige computerspelletjes gespeeld. En deze keer liet hij ook meer dan alleen een indringende pisgeur achter. Aan het luik vond ik bloedsporen en plukken haar. Kamikaze, jawel. Maar of dat hem zal tegenhouden? Doubt it. Radeloos worden we er van. Dan maar een betonplaat voor het buitenluik gezet. En nu de eigenaars van het mormel opsporen. Want als dit niet snel opgelost geraakt zitten we deze vakantie met een groot probleem.

Technorati Tags: Sammy, kat, kattenluik, mormel, inbreker

Stofzuiger

Ja, ik hanteer thuis de stofzuiger. Het is in onze familie een traditie die overgaat van vader op zoon. Niet dat ik het bepaald graag doe. En ik word er al evenmin rustig van of zo. Maar (bouw)stof hebben we hier nog altijd genoeg. Net wanneer je denkt er eindelijk vanaf te zijn, keert het terug, with a vengeance. En stofzuigers en verbouwingen, het gaat niet goed samen. Wij hebben er ondertussen al een paar versleten. Enfin, genoeg geneut daarover.

Een paar weken geleden de stofzuiger zonder zak van de Aldi gekocht. En aan mijn vader aanbevolen die het nog steeds met een oude Nilfisk deed. Eentje die, zonder enige overdrijving, met duct tape, haken en ogen aan elkaar hangt. En zuigt als een oude meet.

Laat ik maar meteen met het besluit van deze kleine review beginnen: ik ben blij dat ik er maar 39,99 euro voor betaald heb. Maar heb je dat gevoel niet altijd met Aldi-spullen? Nochtans, van dat weerstation dat ik mezelf met Kerstmis cadeau deed, ben ik best tevreden. Al bleek de reikwijdte van de buitensensor in de praktijk behoorlijk tegen te vallen. Maar ik wijk af.

The good, the bad and the ugly, dus. Eerst het slechte nieuws. Den draad is véél te kort. En zak of geen zak, dit ding verliest al even snel zuigkracht. Na een paar beurten moest ik het reservoir al leegmaken. Niet meteen een leuk werkje aangezien je het stof en de vuiligheid van de filter moet schrapen. En het is ook geen proper zicht, wat je zo allemaal bij elkaar zuigt. Maar, en dan zijn we bij the good aanbeland, geen zak hebben kan soms ook een groot voordeel zijn. Zo ontploffen de stofzakken in mijn nog geen 2 jaar oude AEG-zuiger vaker dan een doordeweekse markt in Bagdad. En die dingen kosten geld, ik zweer het je. En compact is dat zuigertje wel. En licht. Ideaal voor trappen dus. Alhoewel, met die korte draad ... . En nog één, weliswaar klein, positiefje. De hulpstukken passen perfect op mijn andere stofzuiger. En omgekeerd. En trouwens ook op de Nilfisk van m'n pa.

Zo, dat weet u dan ook weer. Want alles komt terug, zeker in de Aldi. En intussen spaar ik verder voor die Dyson.

Technorati Tags: stofzuiger, zonder zak Aldi, Dyson, Nilfisk

Sportwapen

Ik denk dat ik 15 moet geweest zijn. Toen ik samen met een vriend een wapenwinkel in Oudburg binnenstapte. We kochten er elk een loodjespistool en enkele doosjes kogeltjes. Just like that. Goed gerief, maar lang hebben we er niet mee kunnen spelen. Betrapt toen we in de achtertuin blikjes aan het schieten waren. Flink wat lappen gehad. En terecht. En dat pistool ging dezelfde dag nog terug naar de winkel. Ik was er niet bij, maar het zal ook niet de beste dag geweest zijn van de meneer die ons dat had verkocht.

Ja, we zaten er met open mond naar te kijken. Naar Bowling for Columbine. Die zotte Amerikanen toch. Maar blijkbaar is het met onze wapenwetgeving niet veel beter gesteld. Natuurlijk moet die ongelooflijk veel strenger worden. En wel meteen. Maar nog veel beter, verbied gewoon het privé-bezit van vuurwapens, zoals Geert Lambert en Spirit voorstellen. Want, zeg nu zelf, waar heb je zo'n geweer om herten en bruine beren mee af te knallen in godsnaam voor nodig? Dat je dat in de Canadese bossen misschien eens kan gebruiken, ok, maar in het centrum van Antwerpen? Een sportwapen noemen ze dat. Sport?

Neen, ik heb het ook niet voor jagers. Als ik er aan het werk zie, word ik altijd ongelooflijk kwaad. Natuurliefhebbers noemen ze zichzelf. Yeah right. En die worden nu een beetje ongerust.

Lazen we in De Standaard:

De handelaar heeft het zweet onder de oksels en krijgt steuntelefoons van collega-wapenhandelaars. Op de toonbank ligt een oproep van de Nationale Unie der Wapenmakers, Jagers en Sportschutters om in actie te komen. "Uw rechten op het bezit van een legaal wapen worden bedreigd", meldt het pamflet.

Grrr. Al het haar op mijn lijf staat er nog van overeind. En verder:

Een strengere wet had het drama niet kunnen vermijden", zegt Gilliam Hervens, wapenhandelaar uit Mortsel en lid van Unact, de Unie van Wapenmakers. "Wij verdienen ons brood met wapens verkopen, maar door al die regels legt men ons droog. Een bewijs van goed gedrag en zeden zou toch genoeg controle moeten zijn?

Euh, wordt dat "bewijs" niet binnenkort afgeschaft?

Technorati Tags: wapen, wetgeving, Antwerpen, drama, verdriet, jagers

Dief?

Schreef Miss Bruneau enkele dagen geleden (met mijn excuses dat mijn reactie zo lang uitbleef):

"Zelf download ik (illegaal) zo hard als een huskie aan een slede trekt maar in hoofdzaak met de bedoeling om de goede muziek dan effectief te kopen op fysische muziekdragers."

Ja, dat kennen we. En die MP3-speler die je uit de Fnac "geleend" hebt om uit te proberen breng je ook nog terug zeker? Bij wijze van voorbeeld natuurlijk, vooraleer iemand zich zorgen begint te maken. En natuurlijk ben ik zelf niet heiliger dan kardinaal Ratzinger.

"Een file op uw computer staan hebben is niet hetzelfde als de originele cd of plaat effectief kopen. Het gaat hem om het gevoel een origineel stuk te kopen, met alles erop en eraan, zoals de hoesjes inderdaad."

Neen, mevrouw (of is het juffrouw?) Bruneau, dat is zeker niet hetzelfde. Maar het went wel. En dat hoesje, dat krijg je ook op iTunes. En tegenwoordig vaak ook nog het boekje in pdf en enkele videoclips er gratis bovenop.

"Trouwens; de platen (lp's zoals we zeggen) die je zo lekker kan bepotelen (ik word er ook week van) kan je trouwens nog steeds kopen, hoogstwaarschijnlijk ook van de muziek die jij graag hoort."

Misschien wel, maar niet waar ik shop. En dan nog, ik luister het liefst naar muziek, ik hoef het dus niet zo nodig in mijn handen te hebben gehad. Ik heb trouwens al een eeuwigheid geen platenspeler meer. En ik kan die vinyl-dingens ook niet afspelen in de auto, laat staan ze beluisteren op de fiets. Waarmee ik terugkeer naar mijn uitgangspunt, uiteindelijk moet die muziek op mijn iPods belanden. En dan liefst via zou weinig mogelijk omwegen en met nog minder "werk". Tja, op mijn leeftijd is "instant gratification" helemaal "da bomb"!

Maar ieder zijn ding natuurlijk. Persoonlijk heb ik het wel voor de blonde modellen van Dove. Maar hou dat stil, ok?

Technorati Tags: iTunes, Music Store, iPod, muziek, vinyl

Groot geluk

Ge moogt gerust zijn. Drie jaar, vandaag dag op dag. Lederen bruiloft, volgens de één, tarwe, volgens de andere. Whatever, dat moest gevierd worden natuurlijk.

Normaal op ons schitterende terras maar daar besliste dat onweer helaas anders over. Maar toch met palmharten en tomaatjes gevuld met garnalen, als voorgerecht. En lamsrumsteak. Met een heerlijke salade met feta, olijven, zongedroogde tomaatjes en pijnboompitten (die ik vergeten roosteren was, maar soit), in een lekkere vinaigrette. En aardappelnootjes. En als aperitief was er Groot Geluk. En daarvoor waren er nog bloemen. Dat het lekker was. En erg graag gedaan. Zelf heb ik nog een verrassing tegoed tijdens het lange hemelvaartweekend. Benieuwd of dat binnen twee weken nog altijd een verrassing zal zijn.

Het ruikt hier naar vroeger

Nostalgie en melancholie. Het ligt soms dicht bij elkaar.

Ja, ik ben de laatste tijd nogal nostalgisch. En dat heeft waarschijnlijk veel te maken met het feit dat ik later dit jaar 35 word. 35! Met een beetje chance heb ik nog eens zoveel jaar tegoed. Met heel veel geluk zingen we het misschien zelfs nog twee maal zo lang uit. Hoe, is een andere vraag.

Enfin, ik word er dus nostalgisch van. Dat uit zich in allerlei onnozelheden. DVD's van Miami Vice en Battlestar Galactica, om maar iets te noemen. Neen, het is geen goed teken als je op eBay dagelijks de categorie "Vintage Computing Products" zit te checken.

Na een paar vitale onderdelen (zoals een muis) bij m'n ouders opgehaald te hebben, zondagavond mijn allereerste computer nog eens aangezet. Macintosh SE 1/40. Gekocht bij het Apple Education Center op de Zwijnaardsesteenweg. Niet ver van het UZ. Long gone. Weken heb ik daar popelend van ongeduld op zitten wachten. Het moet het gezegende jaar 1990 zijn geweest.

Hij deed het nog. En het dééd me ook iets, zo in mijn oude documenten zitten snuisteren. Werkjes voor de univ. Hobbyprojectjes. Ik werd er op slag melancholisch van. De tranen sprongen mij plots in de ogen, echt waar. Ik weet nog altijd niet waarom eigenlijk. Drong het opeens tot mij door dat er sindsdien al bijna 16 jaar verstreken waren? Maakte ik onbewust de rekening van de voorbije jaren? Had ik heimwee naar 1990? Of hield ik net slechte herinneringen over aan die tijd? Geen idee. Ik heb dat ding snel uitgezet.

Zachte weggebruiker

Goed nieuws bij de start van de week van de zachte weggebruiker. Zelf fiets ik al járen. Neen, niet op zondagochtend met andere wielertoeristen en een zeemvel in m'n broek (Zót! Alhoewel dat zeemvel best aangenaam moet zijn). Neen, gewoon om mij van A naar B te verplaatsen. Vroeger van en naar school en intussen al bijna 11 jaar van en naar het werk. En natuurlijk zowat alle andere korte verplaatsingen. Met belgerinkel naar de winkel, jawel. Ik zou het mij niet meer anders kunnen voorstellen. Ik blijf zo toch redelijk in conditie en kom 's avonds in een enigszins te pruimen toestand thuis.

Als er zachte weggebruikers bestaan, zijn er ook harde weggebruikers. En niks leukers dan een beetje wij tegen zij, toch? Nu het weer wat beter weer is (was), zie je ze overal terug opduiken. De motorrijders. Ik ben er niet voor, neen. Dat staat daar aan het rode licht lawaai te maken. Kijk naar mij, kijk naar mij. Dat haalt links en rechts in zonder zich van andere weggebruikers ook maar iets aan te trekken. Arrogant. Want het is dan eens goed weer. En ze halen hun speelgoed dan eens van stal. En wat is dat met dat slap handje dat ze naar elkaar opsteken? Jeanetten, dat zijn het. Die ik weet niet wat proberen te compenseren met ik weet niet hoeveel liter benzine tussen hun benen. Maar zo mogelijk nog ergerlijk zijn al die chauffeurs met wat ik zelf pimpcars noem. SUV's, jeeps, whatever. Je weet wel: meestal zwart, altijd veel te groot en overgewaaid uit de Joe Es Of E. Stoefers. Ach, ik moet er altijd om lachen als ik bedenk hoe lang ze dat onding nog moeten afbetalen. En zeker als ik ze zie parkeren.

Technorati Tags: Gent, fiets, pendelen, zachte weggebruiker, motor, SUV, jeep

927 Live

Het moet van de tennismatch Andre Agassi-Jim Courier op Roland Garros 1991 (over Agassi ga ik later nog wel eens uitwijden) geleden zijn, dat ik nog zó intens naar sportverslaggeving op de radio heb geluisterd. Met dank aan de middengolf. En in tegenstelling tot die zondagnamiddag 27 mei 1991 zullen we nu niet teleurgesteld weer in onze boeken moeten duiken. Want aan blokken houden we alleen nog vage herinneringen over. En, veel belangrijker, we zijn aan het winnen, meneer. We, dat zijn Anderlecht én AA Gent. Waarom zou je niet voor meer dan één ploeg kunnen supporteren? En als nu ook Club Brugge nog de boot in gaat tegen RC Genk dan is het helemaal feest. Vroeger zou ik daar 500 frank voor gekregen hebben van papa. Een traditie die ik misschien in ere moet houden. En W een briefje van 10 euro toestoppen als Club Brugge verliest. Of de Duitsers op het WK, natuurlijk. Maar nu eerst de tweede helft volgen.

Update: Anderlecht kampioen. AA Gent verslaat Standard met 2-0. Maar W zal toch nog even op zijn eerste 10 euro moeten wachten. Helaas.

Update 2: blijkbaar was iemand aan Standard vergeten zeggen dat ze geen kampioen waren. Of hadden ze zo iets van, we hebben dat podium nu toch betaald, we kunnen het maar beter gebruiken. Pijnlijk om te zien hoe de Standard-spelers de meubelen probeerden te redden met strip-acts en spullenhulp.

Update 3: Emo-tv. Het afscheid van Pär Zetterberg. En dat van Gert Verheyen. Al kan ik van diens afscheid alleen maar ongelooflijk blij worden. Maar de staande ovatie van de Standard-fans bij de vervanging van Mbark Boussoufa zal me nog het meest bijblijven. Rare jongens, die van Standard.

Technorati Tags: sport, 927, tennis, voetbal, Andre Agassi, Jim Courier, Anderlecht, AA Gent, Standard, Club Brugge, kampioen, losers, Pär Zetterberg, Mbark Boussoufa, Gert Verheyen

Fiets

Een paar dagen mooi weer en opeens zie ik dubbel zo veel mensen naar het werk fietsen. Ik vermoed toch dat ze op weg waren naar hun werk. Met glimmende fietsen die duidelijk voor het eerst sinds lang terug van stal waren gehaald. En iedereen zag er toch zo verdomd vrolijk uit. Iedereen behalve ik. Dat had natuurlijk veel met gisteren te maken. En daarenboven had ik een ochtend die, alles bij elkaar genomen, zonder problemen kut mocht worden genoemd. Ja, er waren nog enkele mensen die mijn post van gisteren niet hadden gelezen.

Ter hoogte van De Sterre had ik dan ook erg veel zin om gewoon verder te fietsen. Waar naar toe, ik weet het niet. Gewoon blijven fietsen. Hoe lang zou het duren voor ik aan de zee zou zijn? Een uur of drie? Het had me anders wel geweldig veel deugd gedaan. Maar neen. Ook van mijn wild plan om stipt op tijd te stoppen met werken om dan nog vlug een half uur aan de Blaarmeersen te gaan liggen, kwam weinig van in huis. Ik was even uit het oog verloren dat mijn commute mij al ruim twee jaar niet meer langs de Blaarmeersen voert. En W stipt om 18u in de Peerstraat zou gedropt worden. Doch niet getreurd, met mijn humeur ging het in de loop van de dag crescendo. Blijkbaar ben ik toch weersgevoeliger dan ik dacht.

En dan ga ik nu, beste vrienden, pitten. Ik weet het, voor mijn doeningen ongelooflijk vroeg. En nu maar hopen dat ik straks niet wordt achternagezeten door Bob de Bouwer, kleuterjuffen of kleine knaagdieren. Dan zal u mij morgen nog nooit zo welgezind meegemaakt hebben.

Technorati Tags: humeur, werk, fiets, pendelen, De Sterre, Gent, zee, het weer, Bob de Bouwer

Slecht gezind

Ik denk dat ik zelden zo slecht gezind was als vandaag. Was het niet zo'n prachtig weer, er waren ongelukken gebeurd. Maar kijk, als de nood hoog is, dan is daar Inge Vervotte, onze Vlaamse minister van Welzijn. Die pakte vandaag uit met de campagne "Fit in je hoofd, goed in je vel" die de geestelijke gezondheid van de Vlaming moet stimuleren:

"Wil je je goed in je vel voelen? Wel, daar kun je iets aan doen. De tien stappen die je hier vindt, kunnen je al aardig op weg helpen om je elke dag een houvast te bieden. Zo kun je fit in je hoofd door het leven stappen. Ga na welke stap jij nu het meest nodig hebt en probeer hem eens uit."

Let me see. Ok. Stap 5: Gun jezelf rust. Absoluut. Of beter nog, "Laat mij gerust". U belt mij niet voor 9 uur 's ochtends. U stelt mij geen domme vragen. U valt mij nog minder lastig met uw futiliteiten. Kunnen we dat afspreken?

Stap 10 lijkt me ook wel wat. "Durf nee te zeggen". Ja, dat klinkt makkelijker dan het in werkelijkheid is. Toch maar eens proberen. Maar wat lees ik nog bij stap 10? "Nee tegen dat glas teveel". Neen, dat is er over.

Technorati Tags: humeur, slecht gezind, Inge Vervotte, Fit in je hoofd

iTunes

Kijk, dat is goed nieuws. Sinds de lancering van de iTunes Music Store in België eind oktober 2004, heb ik nog maar bitter weinig echte CD's gekocht. Waarom ook? Ze kosten al gauw een euro of vijf meer (OK, misschien wat minder nu in de MediaMarkt). En waarvoor? Een doosje dat in geen tijd aan diggelen ligt? Of voor het boekje dat je hooguit een keer of twee doorbladert (als er al te bladeren valt). Een LP kon je tenminste nog eens lekker bepotelen. Maar CD's? Nah. En dan moet ik die ook nog rippen. Want muziek beluisteren doen we al lang met de iPod. Ja, al lang. Langer dan u in ieder geval. My iPod is a lot older then yours, bitz!

Enfin, om terug te keren naar het begin. Liedjes op iTunes blijven dus gewoon 0,99 euro kosten en albums 9,99 euro. Op dubbelalbums en een paar andere uitzonderingen na. Niet dat oudere stuff niet goedkoper zou mogen worden. Sinds vorige maand krijgen we van Belgacom (als ADSL-klant) trouwens samen met onze tweemaandelijkse factuur ook 10 gratis nummers op iTunes. Jawel, dat zijn 6 CD's per jaar. Mooi! En omdat ik die eerste lading gratis nummers bijna allemaal zelf heb opgebruikt (lees: opgedaan aan jingle-jangle die verder niemand interesseert) heb ik A vanavond nog eens mijn VISA-kaart laten gebruiken. Voor de dubbelaar "Blinking Lights and Other Revelations" van Eels. 15,99 euro voor 33 nummers. Geen slechte deal. In de Fnac ben je er bijna 26 euro aan kwijt. Oh, one more thing. Het euroteken hoort voor het getal. Net zoals het dollarteken, trouwens. Zo moeilijk is dat toch niet?

Technorati Tags: Apple, iTunes, muziek, iPod, Music Store, Belgacom, Eels, euro, Fnac

Ontgoocheld

Aflevering drie in de "ongewenst bezoek"-saga (wat voorafging).

Neen, ik ben niet niet boos. Ik ben ontgoocheld. Eén ding hadden we nog niet geprobeerd. Starvation. Van mijn hart een steen gemaakt. Sammy zou alleen nog door het kattenluik naar binnen komen. Awel, sinds zaterdagmorgen is hij welgeteld 2 keer binnen geweest. De eerste keer heb ik hem nog geholpen. Luik open gehouden en bordje met Kitekat onder zijn neus geduwd. Met rund, lam en wortelen. In saus. Voor wie het interesseert. En dan vandaag in de vooravond, de grote doorbraak. Helemaal op eigen kracht binnen. Wow.

Ik had er graag een fles op gekraakt. Maar helaas. Een uur eerder had het mormel het feestje al verbrod. Want magneetje of geen magneetje, als je maar hard genoeg duwt dan gaat dat luik wel open. Zo blijkt nu. Geeft een mens daar dan eens 80 euro aan uit. Plan B dan maar zeker? Waar had ik dat slagersmes nu ook al weer gelaten?

Technorati Tags: kat, Sammy, kattenluik