Dierenpsycholoog

Ik verslikte mij gisterenochtend in mijn boterkoek toen ik in De Zondag las dat de hond die vrijdag bijna het linkerbeentje van een tien maanden oude baby afbeet, naar een dierenpsycholoog wordt gestuurd. Die zal moeten oordelen of de stafford terriër moet sterven of -hou u vast- geplaatst wordt.

Pardon? Dus dat beest werd niet ter plaatse afgemaakt? Dat nota bene de vader van de baby, in samenspraak met de burgemeester van Willebroek, met die "regeling" op de proppen kwam en dat het parket die dan ook nog eens goedkeurt, dat gaat er bij mij niet in.

Ik val nog maar eens in herhaling maar honden zijn en blijven wilde en gevaarlijke dieren die zonder enige aanleiding kunnen veranderen in nietsontziende moordmachines. Daar kan geen enkele hondenfluisteraar iets aan veranderen. En een hond die uithaalt naar een mens moet ogenblikkelijk en zonder pardon worden afgemaakt. Mensen krijgen een tweede kans, honden niet.

Dat heb ik onthouden van een dierenarts in Walcourt. Daar werd ik een kwart eeuw geleden ettelijke zomers naar toe gestuurd om Frans te leren. Mijn verbanningsoord noemde ik het. En dat had alles te maken met die dierenarts. Want die was naast dierenarts ook de plaatselijke Speeltie. Niet meteen een aardige man, laat ons het daar maar op houden. Op een dag stormde hij het huis binnen om zijn jachtgeweer te halen. Een van de honden had iemand gebeten (of toch bijna). Verschrikkelijk vond ik dat. Wat een onmens, dacht ik toen. Maar hij had natuurlijk gelijk.

Behalve Frans leerde ik daar in Walcourt trouwens ook kalveren ter wereld brengen (al dan niet met een keizersnede en één keer ook een dood geboren exemplaar -niet bepaald prettig), hoe je een kat middenin een operatie moet reanimeren en dat je van chloroform slappe benen krijgt.

Tags: hond, moordmachine , Walcourt