Human Tetris

Ik vind Japanners geweldig, al was het maar omdat ze nog gekker zijn dan ik. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat Human Tetris uit Japan komt overgewaaid. A picture is worth a thousand words en bewegend beeld nog veel meer, kijk dus snel naar het Japanse origineel.

De Gentse versie, die de voorbije zondagen in het Astridpark werd gespeeld, oogt misschien iets minder slick, maar was des te sympathieker. Leuk was het alleszins. Nog meer voor de toeschouwers dan voor de deelnemers, kan ik mij voorstellen. Want zonder goed te weten waarvoor, liet ik mij een paar zondagen geleden inschrijven. Geen nood, we hadden net een stortbui over ons heen gekregen, nat waren we dus al. En via de herkansingen plaatsten we ons voor de finale die vandaag werd gespeeld.

Ook wij dragen de Olympische gedachte hoog in het vaandel, maar laatste eindigen is nooit leuk. Zeker niet als je drie van de vijf figuren overleeft. Maar deze keer was er een jury, voorgezeten door Gunther Lamoot, die punten uitdeelde voor —het belachelijkste eerst— elegantie, creativiteit en het juist aannemen van de vorm. Daar konden we helaas niet tegenop. De figuren stonden vandaag in het teken van muziek. We moesten achtereenvolgens een Bruce Springsteen, een Angus Young (AC/DC, weetuwel), een Elvis Presley en een Michael Jackson doen. Tot slot volgde nog een "Madonna doet Britney binnen" (of was het omgekeerd?). De jury gaf ons —ja ons, want deze figuur werd uiteraard in duo gespeeld— er het maximum van de punten voor, maar toen was het kalf helaas al verdronken.

Wie het heeft gemist, moet wachten op de foto's (hier misschien) en de filmpjes op YouTube. Het is maar te hopen dat de fotografen, net zoals A, afgeleid waren tijdens die laatste figuur.

Tags: Human Tetris, Astridpark, Gent

Curieuzeneuze

Wie op een verslagje van mijn eerste werkdag zit te wachten, moet ik teleurstellen. Over het werk schrijven we hier niet. Op een uitzondering in erg bedekte termen na. Maar, omdat u zo hard aandringt, toch een paar fait divers.

De koffie is lang niet zo legendarisch als men mij had doen geloven. Anderzijds besef ik nu pas dat ik de voorbije vier jaar dagelijks een paar liter riooldrek heb gedronken.

Tussen mijn bureau en de koffiemachine zitten trouwens drie (erg hoge) verdiepingen. Er is natuurlijk wel een lift maar daar doen wij niet aan mee. Tenzij er iemand voor ons de deur openhoudt. Ach, wat minder koffie drinken zal wonderen doen voor mijn bloeddruk. En al die trappen zijn goed voor de conditie.

Elke dag zelf een broodje moeten halen, gaat heel snel tegensteken. Natuurlijk kom ik graag eens buiten, het is dat aanschuiven waar we een hekel aan hebben.

Mijn dagelijkse Mars haal ik voortaan uit een gekoelde en immer gevulde machine. En ik betaal er geen ene eurocent meer voor. Dat, beste vrienden, noemen we vooruitgang!

Niet alleen staat mijn fiets nu alle dagen droog en veilig achter slot en grendel, met die fietsvergoeding kan ik mijn Gazelle voortaan niet één maar twee onderhoudsbeurten per jaar gunnen. Hoera!

Ik en PC's, het zal nooit wat worden. Maandagochtend nochtans vol goede moed en met een open geest opgestart, maar die zwarte doos bleek allergisch te zijn aan mij en besloot dan maar om de haverklap te crashen. Outlook kreeg ik zelfs niet eens aan de praat. Niet bepaald een goed begin. Maar sinds gisteren gaat het al veel beter. Ik mis mijn Mac.

Tags: werk, nieuwe job

Galaxy

Jawel, de vakantie zit er nu écht op. A is al ruim een week terug aan de slag en daardoor was ook mijn vakantiegevoel eigenlijk al een tijdje vervlogen. Dat heeft anderzijds ook zo zijn voordelen. Want aan de wekker ben ik intussen alweer gewend.

Natuurlijk hoort u er mij niet over klagen, maar vijf weken aan één stuk dat hoeft niet elk jaar. In twee delen, zoals vorig jaar (ook toen was dat uitzonderlijk lang, zie deel 1 en deel 2) was misschien wel leuker. Of ik mij nog niet had verveeld, informeerden sommigen onder jullie de voorbije week via e-mail. Natuurlijk niet, zot. Want met twee kinderen thuis, was het vaak ook hard werken. Maar zelfs daar gaan we niet over klagen.

S is vorige week al enkele dagen terug naar de crèche geweest. Geen moment te vroeg blijkbaar want hij is tijdens de vakantie helemaal vreemd geworden. Niet alleen in de crèche maar ook bij de grootouders en de babysit. En samen met zijn verlatingsangst heeft hij ook een zesde zintuig ontwikkeld. Nog voor we afscheid beginnen nemen heeft hij al in de gaten wat er staat te gebeuren en zet hij het op een onbedaarlijk huilen. Het duurt gelukkig niet lang en het zal (hopelijk) wel snel weer over gaan.

Routine, de normale cadans, een vast stramien: niet alleen onze jongens zijn er aan toe. Natuurlijk wordt het morgen voor mij even spannend. Maar toch hebben we er zin in. En één blik op de kalender leert mij dat de laatste maanden van 2008 angstwekkend snel voorbij zullen vliegen.

Tags: vakantie, werk, nieuwe job

Fernsehturm

Voor het helemaal oud nieuws is nog vlug even terugblikken op Pukkelpop 2008 ...

Nog een geluk dat ik door een last minute wijziging in de line-up zowel Simian Mobile Disco in de Dance Hall als Bloc Party op de Main Stage aan het werk kon zien (in omgekeerde volgorde en dat was maar goed ook). Anders had ik een superconcert moeten missen. Dat van Bloc Party (verslag van collega Yvk + foto's alhier) want Simian Mobile Disco (verslag + foto's) was voor mij dé ontgoocheling van het weekend.

Ik had er nochtans veel van verwacht want "Attack Decay Sustain Release" is echt wel een fijne plaat. Maar helaas was het de jongens van SMD er blijkbaar alleen maar om te doen om zoveel mogelijk lawaai te maken. Nog een geluk dat ze maar een uurtje mochten spelen of ik had blijvende gehoorschade opgelopen.

Ook na het concert van de Stereo MC's (foto's + verslag) verlieten we de Dance Hall met gemengde gevoelens. Zeker geen slecht concert, maar de publieke belangstelling liet nogal te wensen over. Voor deze headliner liep de Dance Hall niet eens halfvol. En wie wel kwam wou gewoon nog eens "Connected" horen, denk ik. Geen wonder, het meer dan behoorlijke nieuwe album "Double Bubble" ligt dan ook nog maar een paar weken in de winkel en veel aandacht krijgen de Stereo MC's tegenwoordig niet meer. In de kranten en op concurrerende websites dan ook geen spoor van een verslag van het optreden.

Santogold (verslag + foto's), tenslotte. Na de eerste luisterbeurt van het titelloze album wist ik het al: niet helemaal mijn kopje koffie. Maar het was best een coole show en Santi White heeft een geweldig stem. Maar toch was ik blij dat dit concert maar veertig minuten duurde. Al was het maar omdat de frontstage in de Dance Hall maar een meter breed is (het was mijn eerste concert van het weekend) en White zo vaak recht in mijn ogen keek dat ik er een beetje ongemakkelijk van werd.

En dan nog dit. Na het vallen van de duisternis deed de in mist en rook gehulde lichttoren tussen de Boiler Room en de Dance Hall mij steevast aan de Berliner Fernsehturm denken. Ik weet het, we moeten echt dringend eens naar Berlijn.

Tags: Pukkelpop 2008, Simian Mobile Disco, Bloc Party, Stereo MC's, Santogold

Buren (3)

Die paar maand zijn er uiteindelijk bijna 9 geworden. Maar nu staat het huis aan onze rechterkant terug te koop. Derde keer, goede keer? Op 5 september weten we meer.

Wij zoeken nog geschikte buren. Van het soort dat bij de verbouwingen (en er is serieus wat werk aan) niet op een euro meer of minder moet kijken en dus bekwame vakmensen kan inschakelen. Naarstige en kundige doe-het-zelvers mogen zich ook aanmelden, zo lang we maar op de kortst mogelijke tijd verlost zijn van uw geklop. En als u en cours de route het huis (en het onze erbij) niet laat afbranden, ontploffen of instorten. Kunnen we dat afspreken?

In ruil voor deze gouden tip vragen wij dan wel een doorgang naar uw tuin (smal maar erg diep). We steken dan graag een handje toe (alleen in de tuin wel te verstaan) want alleen al om een weg te banen door dat oerwoud zal u weken —en een paar goede kettingzagen— nodig hebben. Ongelooflijk wat er gebeurt als je de natuur meer dan vijf jaar lang ongestoord haar gang laat gaan.

Tags: buren, Peerstraat, Gent , huis te koop

Proficiat

Proficiat aan Universal dat eindelijk het derde seizoen van Battlestar Galactica op dvd heeft uitgebracht, weliswaar met een serieus defect (op schijf 3 lopen beeld en geluid niet synchroon). De dvd-box moest normaal al begin januari in de rekken liggen maar de release werd om een onbekende reden uitgesteld tot 8 augustus (omdat seizoen 3 bij ons nog niet op tv te zien was, werd gefluisterd maar aangezien VT4 nog altijd niet verder dan het eerste seizoen is geraakt zal dat wel niet kloppen).

Proficiat aan Fnac Gent dat de box aan 44,90 euro verkoopt terwijl hij op www.fnac.be maar 39,99 kost. "Dat zal dan een actie op de website zijn, dan moet u hem daar maar bestellen", wist een van de bedienden —vriendelijk zoals altijd, ahem— van de DVD-afdeling mij te vertellen. Speciale actie op de website, ik denk het niet. Bedrieglijke reclame heet zoiets.

En tenslotte —en deze keer een gemeende— proficat aan de Free Record Shop waar de box te koop is aan 39,90 én je er meteen ook een nieuwe schijf 3 bij krijgt. Voor de rest vinden we de FRS nog altijd een vreselijke winkel, maar dit volledig terzijde.

Meteen weten we ook waarom de verkoop op Mediadis, waar we na het Fnac-debacle van plan waren de box te bestellen (beste prijs, snelle én gratis levering via Kiala), uitgesteld werd naar eind deze maand: ze zitten te wachten op nieuwe boxen van Universal.

En als u mij nu wil excuseren, ik ga een paar uur tv kijken.

PS: ja, ik weet ook wel dat ik die box al maanden geleden in het buitenland had kunnen bestellen en dat ik de afleveringen van het internet kan plukken. Maar ik wil deze topreeks in de best mogelijke omstandigheden bekijken en dat wil zeggen: met Nederlandse ondertiteling én surround sound.

Verven

"Je mag kiezen", zei A toen ze me maandagochtend om 10 uur kwam wekken. "Ofwel gaan we naar de Site du Grand-Hornu ofwel gaan we die deuren verven". Ik kreeg één douche bedenktijd. Terwijl ik onder de warme straal langzaam tot bewustzijn kwam, hoorde ik A al een bed & breakfast reserveren. En zeggen dat ik -that would be a first- voor het verven ging kiezen (niet echt, maar ik had wel veel zin om gewoon thuis te blijven). Kans verkeken!

Henegouwen dus. Voor Bart De Wever is dat misschien het buitenland, maar wij spelen al eens graag toerist in eigen land.

Le Grand-Hornu is een gewezen mijnsite en nu grandioos gerestaureerd. Het huisvest (onder meer) het museum voor hedendaagse kunst van de Franse Gemeenschap. Serieus de moeite. Daar kan ons S.M.A.K. een serieus punt aan zuigen (weliswaar vooral omwille van de locatie).

Op maandagen zijn musea gesloten (ja, dat wisten we op voorhand) dus brachten we een bezoekje aan Aubechies, zogezegd het mooiste dorp van Wallonië (piepklein en vooral beroemd omwille van de archéosite, een openluchtmuseum à la Bokrijk dat we niet bezochten), het schitterende park van het kasteel van Beloeil (het Belgische Versailles) waar twee avonden eerder de 20ste editie van "La Nuit Musicale de Beloeil" had plaatsgevonden (de plaatselijke OdeGand) en Doornik waar we op een terras (jawel!) op de markt lekker en goedkoop gegeten hebben.

En vanavond mocht ik alweer mijn koffer pakken, want morgen begint Pukkelpop!

Tags: Le Grand-Hornu, Henegouwen, Aubechies, Beloeil, Doornik

Rust

Fantastisch, zo'n XL-vakantie. Praktisch ook, want wij hadden deze zomer alvast geen opvangproblemen. Onze jongens zijn nu al een maand quasi non-stop thuis (lees: bij ons).

Vermoeiend, dat wel. We kunnen dus wel even wat rust gebruiken. We hebben W & S vanavond achter gelaten in Merelbeke en we gaan ze pas dinsdag terug ophalen. 48 uur rust, dat zal deugd doen. Misschien trekken we er nog even op uit (neen, niet naar Frankrijk!) maar misschien ook niet.

Lang geleden dat hier nog zo stil was. Even miste ik ze al. Maar dat was, met een zalig lange nacht en heerlijk rustige ochtend in het vooruitzicht, snel weer over.

Tags: vakantie, rust, zonder kinderen

Pestage (bis)

Het is niet dat ik niet wil betalen om gebruik te maken van de Franse wegen. Komt er trouwens nog iets van dat Belgische wegenvignet? Ik stel voor dat we het eerst invoeren voor de Fransen (niet dat die zo talrijk zijn op onze wegen).

Het Franse systeem werkt niet, dat hebben we vorige zaterdag aan den lijve ondervonden. Er stond op zwarte zaterdag maar liefst 700 kilometer file op de Franse wegen, een nieuw record. Maar hoeveel procent daarvan werd veroorzaakt door de péages? Op ons traject alvast honderd. Daar word je boos van. Ik heb dan ook erg mijn best moeten doen om die péage-bediendes (allemaal jobstudenten, waarschijnlijk) niet -in mijn allerslechtste Frans- de huid vol te schelden. Maar bij de péage van Cottévrard hebben we, samen met verschillende andere gaargekookte automobilisten, wel klacht ingediend (lees: A heeft een daarvoor bestemd formulier ingevuld dat waarschijnlijk nu al op de stapel oud papier is beland).

Stel: u reist per trein van A naar B. De trein rijdt aan 300 kilometer per uur. Maar om de 100 kilometer moet u uitstappen om een nieuw ticket te kopen. En neen, de trein wacht niet. Compleet belachelijk toch? Misschien komt het er ooit nog van als Sarkozy na de autosnelwegen ook nog het spoor privatiseert (neen, hij is dat niet plan).

Ook al hadden we het daar in Bretagne voor het tweede jaar op rij geweldig naar onze zin, volgend jaar vliegen we over Frankrijk heen of rijden we er in een grote boog omheen.

Tags: vakantie, Bretange, péage,

Pestage

Toen we in januari ons vakantiehuis in Bretagne boekten, hadden we natuurlijk geen rekening gehouden met rode, zwarte en andere gekleurde weekends. Bretagne is het zuiden niet en wisten we toen veel dat we zeven maand later een zee van vakantie zouden hebben. We kozen dit jaar voor het noorden van Bretagne (meer bepaald Saint-Cast-Le-Guildo op 30 kilometer van Saint-Malo) omdat we dan maar 650 kilometer zouden moeten rijden. Met een peuter en een kleuter in de auto telt elk uur minder driedubbel.

Jammer, maar helaas. Over de heenreis deden we ruim 11 uur (vertrokken om half acht 's morgens, aangekomen om zeven uur 's avonds), over de terugreis op de kop 12 uur (vertrokken en aangekomen om klokslag 11).

Was het dan zo druk op de weg? Neen, wel integendeel. Het was zelfs bijzonder aangenaam rijden: maar een handvol auto's voor en achter ons, weinig hinderlijke vrachtwagens en Kipjes (*), droog en niet te warm. Kortom, ideale rijomstandigheden. Maar op de heenreis stropte het aan elke péage. We verloren er telkens minstens een half uur.

Dat zou ons op de terugweg niet overkomen. Het plan was om te vertrekken, te kijken hoe druk het was op de weg en hoe het vlotte aan de péages en om bij het minste onheil de dichtstbijzijnde stad op te zoeken, daar de namiddag door te brengen en pas 's avonds (met hopelijk twee slapende kinderen op de achterbank) terug aan te zetten.

De eerste drie uur moesten we eens goed lachen met zwarte zaterdag. Het was zo mogelijk nog rustiger op de weg dan op de heenreis en deze keer ging het aan de péages wel erg vlot. Ik zag ons al voor het journaal van acht uur landen. Heerlijk. Tot we enkele kilometers voor de péage van Cottévrard plots stil stonden. Een ongeluk? Iedereen strekte de benen op het tarmac. De kinderen kregen na hun middagdutje een banaan in de handjes gestopt. Uiteindelijk schoven we daar bijna twee uur aan. Niks ongeluk, de péage bleek weer de flessenhals.

Later vertrekken had ons waarschijnlijk ook weinig tijd bespaard. Om half tien 's avonds stonden we op de A1 iets voor Rijsel ook nog een dik half uur aan te schuiven.

"Moins vite, moins de CO2", lazen we op de borden boven de snelweg. Nijdig duwde ik nog iets harder het gaspedaal in, in een poging om de verloren tijd in te halen. Neen, ze zien ons de volgende jaren niet terug in Frankrijk.

(*) KIP = een bekend en vooral bij Nederlanders erg populair merk van caravans.

Tags: vakantie, Bretange, péage,